ساپورت و تنبان!

کِی می‌شود مانند ساپورت، چسبان در آغوشت بگیرم؟!

دستم به ساپورتت عزیزم؛ در بند تنبانت اسیرم

 

ساپورت در پا می‌کنی و آشوب برپا می‌کنی هی!

من می‌روم شلوارِ صلحِ شیرین‌عبادی را بگیرم!

(ادامه مطلب با کلیک روی تیتر)

 

ساپورت کش‌دارت دلم را، هی می‌کشد این سو و آن سو

در رفت و برگشتم چو یویو! آه از کش‌ات... آه از مسیرم

 

پاهات بوق فوتبالی است! در رنگ‌های جورواجور

من هم تماشاگرنمایی، گردن کلفت و پاچه‌گیرم

 

ای پاچه‌ات بطری باده! در سایز غیر خانواده!

پیش تو، من با این گشادی، یک قوطی ماءالشعیرم!

 

از بس که رد شد خانواده، تا آمدم از بوق و بوقت

چیزی بگویم بوق‌ها را، سانسور کردم ناگزیرم

 

پیش نظرتنگی بنده، ساپورت تو شلوار کردی است!

شرمنده‌ام از بوق‌های، موجود در شعر اخیرم

رضا احسان‌پور