چادر گلدار و فوکول!
طنزهای روزانه این بنده در بولتن روزانه روزنامه جوان برای جشنواره فیلم فجر/2
دیروز و در اولین شماره گفتیم که اینجا حوالی باجه اطلاعات برج میلاد است. در سالن همایشها که فیلمهای جشنواره فجر برای اصحاب رسانه و هنر اکران میشود. و آنچه در این ستون قرار است بخوانید هم ماجراهای پیرامون این باجه.
1
دینگ... دینگ... حضار محترم، در جهت تامین آسایش شما اهالی فرهنگ، سرویس‌ها آمد و شد به برج میلاد که سالهای پیش برقرار بود امسال حذف شده است، اگر ماشین ندارید زودتر برید! دینگ.. دینگ...
(زنی سالخورده که چادری گلدار به سر دارد، با طمانینه و لنگان لنگان به سمت باجه اطلاعات نزدیک میشود)
- سلام مادر جون.
- سلام... امری باشه در خدمتم.
- ماشالا... ماشالا... پنجه آفتاب!
- ممنونم... چه کمکی از من بر میاد؟
- راستش مادر جون من دیروز این فیلم «خداحافظی طولانی» رو دیدم. رفتم خونه از تو گنجه این چادر نمازها رو درآوردم... گفتم بیارم بدم بهتون بدید به کارگردانش.
- ممنون...
- آره مادر... اینا رو بده بهش تا وقتی خواست دختر چادری فوکولی بزاره تو فیلماش، از اینا استفاده کنه!
- خودتون لازمتون نمیشه؟
- نه مادر... والا تو خود محله های ما دیگه پیرزنا هم با چادر گلدار بیرون نمیرن چه برسه به دخترای جوون! باز صد رحمت به مسعود کیمیایی!
2
دینگ... دینگ... با توجه به افزایش چشمگیر سوژه «غرق شدن در رودخانه و مرداب» در فیلمهای این دوره، از فردا همراه داشتن مایو برای تماشای فیلمها الزامی است... دینگ... دینگ
- سلام آقا... میتونم وقتتون رو بگیرم؟
- خواهش میکنم... در خدمتم.
- من نماینده سازمان هواشناسی هستم. در واقع از طرف این سازمان خدمت رسیدم.
- خیلی خوش آمدید. امیدوارم از فیلمها لذت ببرید.
- نه.. نه... ببینید من اومدم اینجا تا مراتب اعتراض سازمان متبوعم رو اعلام کنم.
- چرا؟
- ببینید از دیروز تا حالا تلفنهای اعتراضی به ما چند برابر شده. خیلی از مردم تماس میگیرن و ما رو محکوم میکنن!
- به چی آخه؟
- ببینید فیلمهای جشنواره شما کاری کردن که توقع مردم بره بالا! تو همه فیلمهای شما شب و روز داره تو تهران بارون میاد و هوا رو هم مه گرفته! خب وقتی مردم اینها رو با واقعیت مقایسه میکنن فکر میکنن که تقصیر ماست دیگه! وقتی تو فیلم ارغوان، زمان رو مینویسه شهریور 86، بعد مثل دوش حموم بارون میباره، مردم نباید انتظار داشته باشن چرا تو بهمن 93 سه قطره بارون نمیاد؟!
4
(مرد جوانی، بیست و دو سه ساله، هیکلی در حالی معلوم است اعصاب ندارد نزدیک میشود و با مشت می‌کوبد روی میز باجه!)
- صاحاب اینجا کیه؟ گفتم صاحاب این خراب شده کیه؟
- آروم آقا... با کی کار دارید؟
- با کی کار دارم؟ با یکی که جواب پتکهای تحقیری که رو سرم کوبیده شده رو بده!
- خونسردی‌تون رو حفظ کنید... چی شده آخه؟!
- چی شده؟ ببین من بچه لب خطم. لب خط میدونی کجاس؟
- نخیر.
- نمیدونی؟ همین دیگه، اگر میدونستید که از این خزعبلات نمیذاشتید تو فیلماتون دیگه؛ اسمش چی بود؟ خداحافظی نمیدونم چی چی! اِ... اِ... اِ... طرف بچه لب خط بود، مثل پشمک وایساد طرف بزندش! مصبت رو شکر! ببین عمو... برو به بزرگترت بگو بچه لب خط اینطوری مسخره دعوا نمیکنه. بگو یه بار پاشه بیاد لب خط تا نشونشون بدیم اگه دعوا بشه، غلت زدن رو خاک و خوابیده جفتک انداختن تو کار ما نیست! فهمیدی؟
5
- سلام خانم.
- سلام. بفرمایید. در خدمتم.
- ببینید چون فرصت نیست و جا کمه و ستون هم پر شده، من دیگه میرم سر اصل مطلب و نیازی به دینگ دینگ گفتن شما نیست!
- بفرمایید!
- امسال که گذشت، اما به نظر من از سالهای بعد اطلاعات کاملتری از فیلمها رو تو برنامه نمایشها بنویسید.
- مثلا چه اطلاعاتی؟
- مثلا ژانر فیلمها. بالاخره حق مخاطبه بدونه چه ژانری رو قراره ببینه. ببینید من همون پارسال که فیلم پنجاه قدم آخر رو دیدم مطمئن شدم که این فیلم سرآغاز یک تحول تو سینمای دفاع مقدس میشه. نمونه‌اش هم همین «حکایت عاشقی» که کلاً تو همون ژانر ساخته شده. به نظرم از سال بعد ژانرها رو بنویسید و یه ژانر «کیومرث پوراحمد» هم اضافه کنید!
